un señor maior que leva toda a vida correndo enfróntase ao paso do tempo no plano emocional e físico.
Xa non ten 20 anos e o natural declive físico faino consciente de outros aspectos da súa vida que tamén cambiaron, as prioridades xa non son as que eran. Ou si?
A través da súa participación en varios eventos de carreiras de longa distancia o autor comparte as súas inquedanzas sobre o sentido da (súa) vida e reflexiona acerca de cómo afrontou (afronta) as dificultades, de cómo a súa educación e relación cos seus pais condicionou a súa forma de ser, de cómo o tipo de vida que elexiu condicionou así mesmo a relación cos seus fillos e parella, etc.
imaxe dun toot meu citando un párrafo do libro.
Do mesmo xeito, a través do relato distendido e en primeira persoa dos eventos deportivos, imos coñecendo de xeito íntimo a Dean, a persoa, lonxe do estereotipo ultramarathonman polo que é coñecido.
O libro apunta hacia a última participación (2018) no evento de carreria de ultralonga distancia Western States 100
Desde a súa primeira participación, hai máis de 20 anos, moito mudou o mundo do ultrarunning e moito mudou el. Nesta ocasión, foi consciente das limitacións físicas propias da idade así como dunha preparación para o evento alonxada do ideal. Porén, foi parte do grupo de persoas elexidas para … sofrir.
O relato é común: sentimento de abandono, de deseperanza intentando asir esa pequena luz ao fondo que fai que sigas correndo (andando) para chegar á meta.
A dor física é relevante, e mínate, pero o sentimento ese de impotencia cando o cansanzo é extremo (por correr, por alimentarte mal, por hidratarte mal, pola temperatura, polos accidentes, por todo o que é normal nunha carreira destas) é o que realmente hai que superar. Cando non te ves capaz de seguir adiante e sen embargo xuntas forza de vontade para continuar. O que te fai continuar é a cabeza. Queres continuar se tes unha razón para facelo. Sexa esta a que sexa, pero necesítala.
O libro resulta entretido porque viviches algunha das situacións que Dean describe, tanto no plano deportivo como persoa que corre como no aspecto personal.
Entretén asimesmo porque o relato é distendido, ponche un sorriso nos beizos ao verte descrita nel, pero non cae na épica nin lle da máis trascendencia da que ten a esto de correr (que non ten moita, ou ningunha, ou a que lle queiras dar), pero faite partícipe do que para el significa o feito de correr, diferenciandoo do de competir. Eu, que sinto algo parecido, sentinme identificado.
A veces idealízase e trivialízase a dificultade de simplemente participar nun evento de resistencia como son as carreiras tipo ultra. Hai xente que non alcanza a entender o que se sofre ata que o vive en carne propia, só queda coas imaxes das “revistas”, mais as descricións da dor, alucinacións, e dos camiños que toma a mente son reais. O xeito en que se mantén a cordura nese estado é o truco para conseguir rematar un ultramaratón.
…porén, non nos poñamos trascendentais, que só é pór un pé diante doutro 😉